Informacja – wyniki rekrutacji

Dyrektor Szkoły Podstawowej w Uchaniach podaje do wiadomości listy dzieci przyjętych do oddziałów Punktu Przedszkolnego przy Szkole Podstawowej w Uchaniach, oddziału zerowego oraz klasy I w roku szkolnym 2020/2021

Komunikat dotyczący wypożyczania laptopów do nauki zdalnej

W ramach realizacji programu Operacyjnego Polska Cyfrowa na lata 2014-2020 dotyczącego realizacji projektu grantowego pn. zdalna Szkoła – wsparcie Ogólnopolskiej Sieci Edukacyjnej w systemie kształcenia zdalnego Wójt Gminy Uchanie podpisał umowę z Centrum Projektów Polska Cyfrowa na zakup nowych laptopów całkowicie sfinansowanych z w/w środków.

Szkole Podstawowej w Uchaniach zostało przekazanych 10 laptopów.

Dyrektor informuje o możliwości wypożyczenia ich potrzebującym uczniom oraz nauczycielom.

W pierwszej kolejności będą kwalifikowani uczniowie, którzy:

– pochodzą z rodzin wielodzietnych (kilkoro dzieci jest w wieku szkolnym)

– nie mają wcale komputera, ani tabletu

– realizują przedmioty, które muszą być nauczane z wykorzystaniem prezentacji, filmików

(głównie kl. 4-8, ponieważ zgodnie z rozporządzeniem kl.1-3 realizują zajęcia z pomocą
rodziców)

– znajdują się w trudnej sytuacji materialnej

– inne, ważne uzasadnienie ze strony rodziców/opiekunów,

Decydująca jest również kolejność składania wniosków.

Poniżej znajduje się formularz wniosku oraz regulamin.

W razie pytań proszę o kontakt telefoniczny z sekretariatem szkoły.

REGULAMIN-wypozyczen-laptopa

wniosek-wypozyczen-laptopa

Propozycje ćwiczeń i zabaw stymulujących rozwój i podnoszących sprawność zaburzonych funkcji percepcyjno – motorycznych.

Poniżej zamieszczone są propozycje ćwiczeń i zabaw stymulujących rozwój i podnoszących sprawność zaburzonych funkcji percepcyjno – motorycznych dziecka. Można je wykonywać w dowolnym czasie.

Percepcja wzrokowa

Percepcja wzrokowa to umiejętność spostrzegania barwy, kształtu, skupiania wzroku, wyodrębnianie elementów z tła. Jest zdolnością do rozpoznawania i rozróżniania bodźców wzrokowych oraz do ich interpretowania w odniesieniu do nabytych wcześniej doświadczeń. Zdolność postrzegania wzrokowego bierze udział prawie we wszystkich działaniach człowieka, dlatego też niezwykle istotne jest jej stymulowanie i wszystkich dzieci. Właściwy rozwój percepcji wzrokowej ma zasadnicze znaczenie w nauce czytania, pisania, rozwiązywania zadań arytmetycznych.

Ćwiczenia rozwijające percepcję wzrokową:

1. składanie pociętych obrazków, figur, pocztówek (od prostych dwuczęściowych
do skomplikowanych puzzli) według wzoru i z pamięci;

2. dopasowywanie części obrazków do całości;

3. wskazywanie różnic między dwoma obrazkami;

4. wyszukiwanie szczegółów na obrazku, np. określonych figur geometrycznych;

5. uzupełnianie rysunku brakującymi elementami;

6. dobieranie par takich samych obrazków (popularne gry „Memo”);

7. odwzorowywanie kompozycji przy użyciu klocków, patyczków, wałeczków wykonanych z plasteliny według wzoru i z pamięci;

8. wyodrębnianie figur z tła – np. kół spośród wielu nakładających się na siebie;

9. wyszukiwanie elementów przedmiotu ukrytego pośród dużej ilości obrazków;

10. obliczanie figur ułożonych na różnej płaszczyźnie i nakładających się na siebie;

11. segregowanie obrazków według podanego kryterium, np. wielkość, kształt, temat, kolor, część mowy itp.;

12. zapamiętywanie przedmiotów, kształtów, wyrazów prezentowanych w określonej kolejności i odtwarzanie ich;

13. układanie historyjek obrazkowych i opisywanie ich zgodnie z kolejnością wydarzeń;

14. wyszukiwanie wyrazów ze wskazaną literą, sylabą;

15. domina obrazkowe, literowe, sylabowe, wyrazowe;

16. rysowanie z pamięci eksponowanych wzorów;

17. układanie figur, kształtów, szeregów według wzoru i z pamięci;

18. różnicowanie położenia figur/elementów w przestrzeni – wskazywanie, co jest blisko,
a co daleko.

Motoryka duża

Motoryka to sprawność ruchowa każdego człowieka i zdolność
do wykonywania wszelkiej aktywności, u której podłoża leży właśnie ruch. Mówiąc
o motoryce dużej, mamy na myśli zręczność ruchową całego ciała.

Ćwiczenia wspomagające rozwój motoryki dużej:

1. chodzenie i bieganie po drodze równej i z przeszkodami (tory przeszkód);

2. podskoki obunóż i na jednej nodze, pojedyncze i w seriach;

3. czołganie się, chodzenie na czworakach (zabawy naśladowcze), przechodzenie przez obręcz; zabawy – zagadki pantomimiczne naśladujące codzienne czynności
lub zawody (np. jazda rowerem, samochodem, mycie się, „zgadnij, jaki to zawód”
np. kierowca, malarz, fryzjer, informatyk itp.);

4. ćwiczenia równoważne – chodzenie po desce, ławeczce, narysowanej ścieżce;

5. ćwiczenie płynności ruchów: naśladowanie lotu ptaków, przechodzenie pomiędzy gałęziami drzew (ruchy rozgarniające rąk) itp.

6. podrzucanie, łapanie, odbijanie piłki, rzuty do celu, skoki z piłką trzymaną między kolanami, zabawy grupowe z piłką;

7. chodzenie na palcach, piętach, zewnętrznych i wewnętrznych krawędziach stopy;

8. rzucanie do celu przed siebie, za siebie (ręką lewą i prawą);

9. „waga” – podawanie piłki nad głową (ręce proste w łokciach);

10. podawanie piłki górą do partnera i odbieranie dołem lub podawanie prawą stroną,
a odbieranie lewą;

11. skoki obunóż i na jednej nodze, przeskakiwanie przez przeszkody (obunóż), skoki
na skakance;

12. przepychanie przedmiotów;

13. ciągnięcie liny;

14. krążenie ramion (wyprostowanych – oddzielnie, razem, naprzemiennie) przed sobą
i z boku;

15. chodzenie tyłem;

16. bieg do celu z wykonywaniem różnych czynności;

17. bieganie w miejscu z jednoczesnym podnoszeniem wysoko kolan, uderzaniem
się o pośladki, ruchami rąk itp.;

18. ruchy naprzemienne – dotykanie prawym łokciem lewego kolana i odwrotnie.

Grafomotoryka

Zadaniem ćwiczeń grafomotorycznych jest pomoc dziecku w osiągnięciu gotowości do nauki pisania poprzez stymulację wielozmysłową. Służą one także korygowaniu nieprawidłowej techniki rysowania.

Przykładowe ćwiczenia grafomotoryczne:

1. rysowanie patykiem na piasku;

2. mazanie po papierze zmoczonym w farbie palcem;

3. odciskanie zamalowanej farbą dłoni, stopy;

4. obrysowywanie dłoni i stóp;

5. rysowanie wg szablonu;

6. rysowanie według poleceń: w górę, w dół, na środku, itp.;

7. rysowanie znaków graficznych po zakropkowanych wzorach;

8. dopełnianie rysunku figur geometrycznych – dorysowywanie brakującej części,
np.: niepełnego kwadratu;

9. rysowanie szlaczków i kształtów literopodobnych na gładkiej kartce, a następnie
w liniaturze zeszytu;

10. wypełnianie obrazków, szablonów przez łączenie punktów, zamalowywanie oznaczonych pól, zakreskowywanie, wyklejanie, itp.;

11. rysowanie szlaczków rozpoczętych od lewej strony;

12. kreślenie linii pionowych (z góry w dół) i poziomych (z lewej do prawej);

13. ćwiczenia w rysowaniu okręgów i spirali w obu kierunkach;

14. zamalowywanie obrazków;

15. kalkowanie;

16. łączenie kropek;

17. rysowanie po śladzie;

18. kończenie szlaczków;

19. odwzorowywanie rysunków zgodnie ze wzorem;

20. utrwalenie poprawnego odtwarzania liter pod względem graficznym;

21. lepienie liter z plasteliny, modelowanie z drutu, wycinanie z papieru;

22. rysowanie liter na tackach z piaskiem;

23. układanie wyciętej litery w różnych pozycjach;

24. wyszukiwanie w tekście liter;

25. segregowanie obrazków z daną literą;

26. łączenie litery z wyrazem;

27. kojarzenie kształtu litery z nazwą obrazka;

KOORDYNACJA WZROKOWO – RUCHOWA

Koordynacja wzrokowo-ruchowa jest zdolnością do zharmonizowania ruchów gałek ocznych z ruchami całego ciała lub jego części. Nie jest ona jednak umiejętnością wrodzoną. Można ją rozwijać i doskonalić przez określone ćwiczenia. Najbardziej wskazane
są ćwiczenia naturalnie stymulujące rozwój dziecka, czyli wszelkiego rodzaju działania dorosłych mające na celu zachęcenie dziecka do podejmowania różnych wyzwań, do tworzenia, odkrywania, eksperymentowania.

Ćwiczenia rozwijające koordynację wzrokowo-ruchową:

1. zabawy z piłką, balonem, woreczkiem… – podrzucanie, łapanie, toczenie;

2. rzuty do celu (piłeczek, kulek papierowych itp.);

3. ubieranie się, rozbieranie, układanie ubrań, przenoszenie ich;

4. naśladowanie ruchów innych osób, ich mimiki, czynności precyzyjnych (zabawa
w „lustro”);

5. ćwiczenia równoważne, zabawy bieżne, skoczne, z woreczkami, piłkami, obręczami;

6. rozpoznawanie przedmiotów przy pomocy zmysłu dotyku;

7. dopasowywanie elementów o tych samych kształtach;

8. kreślenie linii, łuków, kół, szlaczków – w powietrzu, na papierze, tablicy, w piasku, na dywanie, po gęstej warstwie kleju (kredką, ołówkiem, kredą, palcem, pędzlem, pisakami, piórkiem, kłębkiem waty, patyczkiem, dłonią);

9. zamalowywanie dużych powierzchni – pędzlem, dłonią, gąbką;

10. malowanie form kolistych – ćwiczenie precyzji ruchu (zawsze zaczynając od góry,
w lewą stronę – tj. pisanie litery „o”);

11. kreślenie linii pionowych, ukośnych, poziomych (zawsze z góry na dół
i z zachowaniem kierunku od lewej do prawej);

12. jednoczesne malowanie obydwoma rękami na dużych powierzchniach
– np. kartonach przypiętych do tablicy (odwzorowywanie kształtów, linii, figur)

13. obrysowywanie szablonów, wycinanie ich, kopiowanie, zamalowywanie;

14. kopiowanie przez kalkę;

15. malowanie wewnątrz konturu różnej wielkości;

16. rysowanie po śladzie, łączenie kropek;

17. kolorowanie obrazków o różnym poziomie trudności;

18. zagadki rysunkowe;

19. labirynty, „plątaninki”;

20. lepienie z masy solnej, plasteliny, modeliny, gliny, zagniatanie ciasta, formowanie
na blaszce;

21. wydzieranki (różnej wielkości – od konkretnych kształtów, do małych skrawków
lub pasków papieru), wycinanki, naklejanki, collage;

1. zabawy konstrukcyjne;

2. majsterkowanie;

1. układanie kompozycji wg wzoru, nakładanie na wzór, mozaiki, loteryjki;

2. nawlekanie koralików, tworzenie kompozycji przestrzennych z różnego rodzaju materiałów: koralików, klocków, tasiemek, patyczków, wełny itp.;

3. gry zręcznościowe;

4. wskazywanie figur demonstrowanych przez drugą osobę;

5. odtwarzanie wzorów z pamięci (z różnego rodzaju materiałów – klocków, patyczków, ilustracji, stempli);

6. układanie rozciętych ilustracji (pocztówek, zdjęć, liter, cyfr) wg wzoru i z pamięci;

7. własne kompozycje z różnego rodzaju materiałów (przyrodniczych, papierowych, drewnianych).

PERCEPCJA SŁUCHOWA

Słuch jest zdolnością odbioru dźwięków dzięki analizatorowi słuchowemu. Podstawowym warunkiem prawidłowego rozwoju spostrzeżeń słuchowych jest anatomicznie nie uszkodzony i funkcjonalnie sprawny analizator słuchowy – odpowiedzialny za słuch fizyczny. Prawidłowa identyfikacja dochodzących do mózgu bodźców słuchowych jest warunkiem rozwoju mowy.

Ćwiczenia rozwijające percepcję słuchową

1. wysłuchiwanie i rozpoznawanie dźwięków naturalnych, dochodzących z otoczenia

2. rozpoznawanie dźwięków wytwarzanych celowo

3. grupowanie przedmiotów wydających takie same dźwięki,

4. rozpoznawanie osób po głosie, zabawy typu; „Zgadnij kto teraz mówił”

5. wysłuchiwanie zmian w tempie i głośności wydawanych, słyszanych dźwięków,

6. wysłuchiwanie i wyklaskiwanie usłyszanego rytmu,

7. wyodrębnianie zdań w mowie , określanie ilości zdań w opowiadaniu,

8. wyodrębnianie wyrazów w zdaniu, dobieranie par rymujących się wyrazów,

9. wyodrębnianie sylab w wyrazach

10. analiza i synteza sylabowa wyrazów,

11. określanie ilości sylab w wyrazach,

12. kończenie wyrazów rozpoczynających się dana sylabą,

13. wyszukiwanie przedmiotów rozpoczynających się i kończących daną sylabą, głoską

14. dzielenie słów na sylaby z odkładaniem patyczków ( jeden patyczek odpowiada jednej sylabie);

15. zgadywanie słów podzielonych na sylaby np. kacz- ka; faj –ka; skar-bon-ka; cu-kier-nia itp.;

16. wyróżnianie głosek na początku i na końcu wyrazu; dziecko otrzymuje obrazki, które ma dobrać w ten sposób, aby głoska kończąca nazwę pierwszego obrazka, była jednocześnie głoską rozpoczynająca nazwę innego – następnego, np. ul –lis –sklep –pomidor –rak itp.;

17. „słowny łańcuszek” – podawanie przez opiekunów słów na zmianę tak by ostatnia głoska słowa była pierwsza głoską następnego;

18. liczenie głosek w słowach;

19. słuchanie i rozwiązywanie zagadek;

20. powtarzanie za dorosłym ciągów słownych (np. but, bluzka, spodnie, skarpetka);

21. zabawa: jakie słowo było powiedziane dwa razy; dziecko ma za zadanie wymienić słowo, które usłyszało dwa razy (np. okno, oko, drzwi, okno);

22. słuchanie bajek, opowiadań, bajek muzycznych (często powtarzanych) oraz samodzielne opowiadanie i dopowiadanie zakończeń;

23. rozpoznawanie i wyodrębnianie głosek w wyrazach

24. wyodrębnianie głosek na początku, na końcu i w środku wyrazu

25. wyszukiwanie przedmiotów, obrazków rozpoczynających się lub kończących daną głoską.

Pamięć to nic innego, jak zdolność rejestrowania i ponownego przywoływania wrażeń zmysłowych i informacji. Pamięć słuchowa to zdolność do utrwalania i przypominania informacji „usłyszanych”, natomiast pamięć wzrokowa – informacji „widzianych”. Szczególnie ważną rolę odgrywa w procesie edukacji, gdyż to właśnie problemy z pamięcią są częstą przyczyną trudności w nauce.

Wybrane ćwiczenia pozwalające rozwijać pamięć wzrokową:

1. Pokazywanie dziecku obrazka przez ok 30 sekund, by zapamiętało jak najwięcej szczegółów, schowanie go i zadawanie pytań do niego (sprawdzające ilość zapamiętanych rzeczy

2. Różnego rodzaju gry „memo”

3. Przedstawienie dziecku dwóch prawie identycznych rysunków, w których dziecko ma odnaleźć różnice i zaznaczyć bądź dorysować je

4. „Puzzle” – dziecko przygląda się rysunkowi, który następnie rozcina się na kilka części, miesza je, a dziecko układa go według tego, co zapamiętało.

Wybrane ćwiczenia rozwijające pamięć słuchową:

1. Powtarzanie dziecku 10 razy pewnej sekwencji słów (na przykład: KOMIN, KACZKA, KANAPA, KRZESŁO, KROWA, KOT, KACZKA, KOGUT, KURA),
którą następnie odtwarza dziecko w tej samej kolejności.

2. Opowiadanie dziecku historyjki (z prośbą o uważne przysłuchiwanie się). Po wysłuchaniu całego opowiadania dziecko odpowiada na pytania do usłyszanej historyjki.

3. Wystukiwanie dziecku pewnego rytmu, który ono następnie powtarza.

4. Wydawanie dźwięków prostymi instrumentami, które dziecko ma za zadanie zidentyfikować i powiedzieć, w jakiej kolejności były odtwarzane.

5. Odtwarzanie nagranych odgłosów zwierząt które dziecko rozpoznaje i mówi, w jakiej kolejności wystąpiły.

ORIENTACJA PRZESTRZENNA

Orientacja przestrzenna to umiejętność określania lewej i prawej strony własnego ciała oraz w przestrzeni. To także zdolność określania stosunków między przedmiotami
oraz orientowania się w schemacie ciała osoby znajdującej się naprzeciwko. Jest ona ściśle związana z percepcją wzrokową, dlatego też dzieci z zaburzeniami w tym zakresie często: mylą litery p-g, d-b, u-n; przestawiają kolejność liter, sylab, cyfr; pomijają linijki lub całe fragmenty czytanego tekstu, niewłaściwie rozplanowują zapis na stronach zeszytu.

Przykładowe ćwiczenia rozwijające orientację przestrzenną:

1. dotykanie lewej i prawej strony ciała dziecka z użyciem określeń: lewa, prawa strona

2. odtwarzanie dwu i trójwymiarowych układów przestrzennych na podstawie modeli:
z zapałek, klocków, kostek, koralików wg podanego modelu;

3. odtwarzanie z pamięci stosunków przestrzennych, które zachodziły pomiędzy określonymi przedmiotami w czasie ich eksponowania;

4. rysowanie linii pionowych, poziomych po prawej stronie lub lewej narysowanego przedmiotu;

5. rysowanie pod dyktando: rysunek zaczynamy od kolorowej kropki i prowadzimy ołówek np. 3 kratki wyżej, 1 kratkę w lewo itd.

6. rysowanie z zachowaniem kierunku od lewej do prawej;

7. układanie np. kolorowych kółek zgodnie z poleceniami: po lewej stronie linii, po prawej, w dolnej, górnej części nad, pod linią;

8. układanie przedmiotów po prawej lub lewej stronie ciała;

9. układanie różnych przedmiotów np. zabawek, w różnych miejscach w stosunku np. do stołu: po lewej stronie stołu, po prawej, nad, pod, przed, pomiędzy;

10. wskazywanie, które przedmioty znajdują się po prawej, a które po lewej stronie.

KONCENTRACJA UWAGI

Koncentracja to umiejętność skupienia i utrzymywania uwagi na ściśle określonych zadaniach czy zagadnieniach. Umiejętność ta rozwija się stopniowo w toku życia człowieka.

Przykładowe ćwiczenia rozwijające koncentrację uwagi:

1. zabawa polegająca na odnajdywaniu w tekście błędów, które mogą przybierać różną postać. Może to być bowiem błędnie napisany wyraz, na przykład ruża, ale też może pojawić się w tekście znak typu #$.

2. wskazywanie dodatkowego i zbędnego słowa w tekście np. Tomek bardzo lubi lubi chodzić z mamą na lody.

3. Przepisywanie lub przerysowywanie liter, cyfr, znaków w sposób symetryczny, aby stanowiły ich lustrzane odbicie.

4. rysowanie przez kalkę, by jak najdokładniej odtworzyć postać lub cały rysunek. Następnym etapem może być dokładne zamalowywanie poszczególnych elementów obrazka bądź może to stanowić odrębne ćwiczenie.

5. Gry typu scrabble, szachy, bierki czy nawet żonglowanie piłeczkami

6. Odnajdywanie wyjścia z labiryntu. Trudniejszą wersją jest narysowanie własnego labiryntu, który musi rozwiązać kolega lub rodzic.

7. Zadanie, w którym dziecko z ciągu liter musi odszyfrować wyraz, można stopniować trudność zadania zaczynając od krótkich wyrazów, na przykład otk=kot.

Bibliografia:

1. Barańska M., Wchodzi, wchodzi Stach na dach. 103 wierszyki i zabawy kształcące motorykę, koordynację ruchową i ruchowo-słuchową, Wyd. Harmonia, Gdańsk 2012.

2. Bogdanowicz M., Ćwiczenia grafomotoryczne Hany Tymichovej usprawniające technikę rysowania i pisania, Wyd. Topos, Gdańsk 1991.

3. Froń A., Trzy kroki do czytania, Wyd. Zielona Sowa, Kraków 2010.

4. Frostig M. Horne D., Wzory i obrazki. Program rozwijający percepcję wzrokową, Polskie Towarzystwo Psychologiczne, Warszawa 1986.

5. Hływa R.A., 311 szlaczków i zygzaczków. Ćwiczenia grafomotoryczne usprawniające rękę piszącą, Wyd. Harmonia, Gdańsk 2014.

6. Małasiewicz A., Sokoli wzrok. Ćwiczenia dla uczniów młodszych klas szkoły podstawowej z zaburzoną percepcją wzrokową, Wyd. Harmonia, Gdańsk 2011.

7. Małasiewicz A., Trenuj wzrok. Ćwiczenia dla uczniów starszych klas szkoły podstawowej, gimnazjalistów i licealistów z zaburzoną percepcją wzrokową, Wyd. Harmonia, Gdańsk 2011.

8. Mulart J. Kamińska- Szewczyk D., Ćwiczenia rewalidacyjne dla klasy 4, Wyd. Podkowa, Gdańsk 2004.

9. Mulart J. Kamińska- Szewczyk D., Ćwiczenia rewalidacyjne dla klasy 5, Wyd. Podkowa, Gdańsk 2008.

10. Myślę, rozwiązuję i…wiem! Ćwiczenia korekcyjno- kompensacyjne dla uczniów klas 1-3, oprac. M. Hinz, Wyd. Harmonia, Gdańsk 2015.

11. Myślę, rozwiązuję i…wiem! Ćwiczenia korekcyjno- kompensacyjne dla uczniów klas 4-6, oprac. M. Hinz, Wyd. Harmonia, Gdańsk 2015.

12. Rutkowska R. Z., Zestaw ćwiczeń do zajęć korekcyjno- kompensacyjnych dla dzieci w wieku 10-12 lat, Wyd. Harmonia, Gdańsk 2010.

Gry i zabawy ruchowe

Ruch to zdrowie – 10 domowych zabaw ruchowych dla dzieci

1. Wyścigi żółwi

Zabawa, przy której jest sporo śmiechu, a dzieciaki lubią ją powtarzać i bić swoje rekordy. Nazwa może bardziej Wam się skojarzyć z grą planszową, ale tym razem to nie to! Pamiętacie ze szkolnych zajęć gimnastycznych woreczki z grochem? Będziecie ich potrzebowali! Bardzo łatwo je uszyć, ale jeśli jednak z igłą i nitką Wam nie po drodze, wsypcie groch lub kaszę do woreczka na mrożonki. A teraz reguły gry! Na mecie ustawia się jedno lub więcej dzieci w pozycji na czworaka (mama czy tata również mogą). Każdy zawodnik na plecach ma balast w postaci woreczka. Każdy porusza się na czworaka najszybciej jak potrafi. Gdy woreczek spadnie zaznaczamy od miejsca dokąd żółw dotarł. Dzieciaki lubią poprawiać swój rekord i próbować dojść za każdym razem dalej. I tak zabawa może trwać naprawdę długo.

2. Przeprawa przez rzekę

Wyobraźcie sobie, że przez Wasz pokój przepływa rzeka. Długi rwący potok rozciąga swoje brzegi od stołu, aż do kanapy lub od ściany do ściany, w zależności od rozkładu mieszkania. Musicie przejść na drugą stronę skacząc po kamieniach, ale tak, aby nie wpaść do wody. Czym są kamienie? Poduszkami jaśkami lub innymi kawałkami materiału. Rozłóżcie je na podłodze tak, aby przejście po nich nie było zbyt łatwe. I po każdym prawidłowym przedostaniu się na drugi brzeg zmieniajcie ustawienie. Oczywiście na trudniejsze, tak jakby to był kolejny level do przejścia w grze.

3. Butelkowy slalom

Uważacie, że poruszanie się slalomem jest łatwe? To spróbujcie to zrobić z zawiązanymi oczami! Ta zabawa poprawia koncentrację, ćwiczy zapamiętywanie i koordynację ruchową. Gdy już popisałam się mądrymi słowami, opowiem Wam na czym polega! Zaczynacie od rozstawienia dwóch butelek po pokoju. Dziecko ma chwilę na przyjrzenie się i zapamiętanie gdzie stoją, po czym zawiązujecie mu oczy. Zadanie polega na przejściu w taki sposób, aby nie przewrócić żadnej z butelek. Gdy uda mu się przejść poziom, dokładacie kolejną przeszkodę i tak do momentu, aż skończą Wam się w domu plastikowe butelki.

4. Tor przeszkód

Nie znam dziecka, które nie uwielbiałoby toru przeszkód! Do jego wykonania wykorzystajcie to co macie w domu. Mogą to być wielkie kartony przez środek, których trzeba się przeczołgać, poduszki, po których trzeba skakać, butelki, które należy omijać czy krzesła, na które trzeba się wspinać! Zabawa idealna zarówno dla maluszków jak i dla starszych dzieci, bo jeśli dobrze przeszukacie archiwum, znajdziecie filmik z 2013 roku, w którym chłopcy pokazują swoje wersje pokonywania toru przeszkód!

5. Mały ninja

Mały ninja, człowiek pająk, nazywajcie to jak chcecie. Jedno wiem na pewno – dzieciaki będą tą zabawą zachwycone! Wystarczy zaplątać sznurek czy włóczkę o stół i krzesła by stworzyć niełatwy do przejścia tor. Ćwiczenie wymaga skupienia, precyzji i trochę gimnastyki. A układ można za każdym razem zmieniać, zaczepiając w inny sposób włóczkę.

6. Poszukiwacze skarbu

Nic tak nie motywuje, jak rozwiązywanie zadań i zagadek, by dotrzeć do okrytego tajemnicą skarbu. Możecie narysować normalnie lub eksperymentalnie mapę, dodać kilka zadań specjalnych, typu: zrób 10 przysiadów, zakręć się 3 razy, podskocz 7 razy do góry itp. lub pochować kilka kartek z podpowiedziami takimi jak „sprawdź pod łóżkiem”, „szukaj za kanapą”, „zajrzyj do lodówki” itp. by dziecko nareszcie odnalazło skarb! A co będzie poszukiwaną nagrodą zależy już tylko od Was!

7. Balonowy tenis

Gra w piłkę w domu nie jest do końca bezpieczna. Ja w tym roku straciłam w ten sposób kilka kubków i ulubioną bombkę choinkową. Dlatego z odbijaniem piłki poczekamy, aż pogoda się poprawi, a tymczasem w domu gramy balonem. A zamiast rakietek używamy papierowych talerzy przyklejonych do drewnianych łyżek! W ten sposób rozgrywamy punktowane mecze! I skończył się problem potłuczonych naczyń!

8. Rzucamy do celu

Prosta, ale zajmująca gra. Na podłodze stawiacie miskę lub wiaderko i wrzucacie do niego piłki, balony lub zmięte w kulki gazety. Oczywiście wygrywa ten, kto wykona najwięcej prawidłowych rzutów z linii mety. A jeśli chcecie ubarwić, zabawę, zrobić coś kreatywnego, ciekawego i ładnego, sprawdźcie pomysł na grę zręcznościową z papierowych talerzyków i rolki po papierze. Dokładną instrukcję znajdziecie na blogu Dzieciaki w domu.

9. Szczudła z puszek

Przygotowując świąteczne sałatki korzystaliście z kukurydzy konserwowej? Mam nadzieję, że nie wyrzuciliście pustych puszek, bo mogę się Wam przydać do zrobienia szczudeł! Potrzebny będzie jeszcze sznurek, który przewleczecie przez zrobione w nich dziurki. Dziecko staje na puszkach, a sznurki trzyma w dłoniach i nimi „steruje”. Pomysł znalazłam na blogu Mama domowa, koniecznie podejrzyjcie!

10. Skocz do mety!

W gry planszowe można grać nie tylko przy planszy! Wystarczy kostka do gry, dwa sznurki na podłodze oznaczające start, metę i możemy zaczynać. Ustawiamy zawodników przy pierwszej linii. Każdy z nich rzuca kostką i skacze tyle razy ile oczek wyrzucił. Powtarzamy to aż ktoś przekroczy linię mety! Prawda, że proste? A jakie zajmujące!

Polecam:

- stronę na Facebooku: https://www.facebook.com/Mamawdomu/
- Instagram: https://www.instagram.com/mamawdomu//
- sklep: http://www.mamawdomu.pl/sklep//
  Marta Tryniecka – pedagog szkolny

Czy Twoje dziecko jest uzależnione od Internetu?

Zauważyłeś, że Twoje dziecko wiele godzin spędza w sieci i obawiasz się, że mogło uzależnić się od aktywności w Internecie? Sprawdź jakie sygnały mogą świadczyć o nadużywaniu Internetu przez dziecko, jakie kroki możesz podjąć aby mu pomóc, a także jakie korzyści – Ty i Twoje dziecko – możecie odnieść korzystając z pomocy psychoterapeuty.

Objawy – jak poznać, że dziecko nadużywa Internetu?

Pierwszym i podstawowym krokiem do tego, aby pomóc młodej osobie uzależnionej od Internetu, jest rozpoznanie, że problem ten jej dotyczy. Najbardziej prawdopodobne jest, że pierwsze sygnały nadmiernego korzystania z Internetu zauważą rodzice, bądź opiekunowie dziecka. Warto przy tym wiedzieć, że sam czas spędzany w sieci nie jest jeszcze wystarczającym wskaźnikiem mówiącym o tym, że dana osoba używa Internetu w sposób patologiczny. Należy w tym celu wziąć pod uwagę również inne sygnały, których zaobserwowanie powinno nas zaniepokoić. Problem może dotyczyć Twojego dziecka jeśli:

Ma wyraźnie osłabioną kontrolę (bądź w ogóle jej nie ma) czasu spędzanego przed komputerem lub w Internecie.
Odczuwa i okazuje rozdrażnienie spowodowane koniecznością przerwania lub brakiem możliwości korzystania z komputera/Internetu.
Dziecko zaniedbuje dotychczasowe zainteresowania, znajomości, formy spędzania wolnego czasu, na rzecz korzystania z Internetu/komputera.
Korzysta z Internetu nawet wtedy, gdy przestaje je to interesować, nie podejmuje w sieci żadnych ciekawych, czy konstruktywnych aktywności.
Izoluje się od rówieśników, domowników, bądź nawiązuje i utrzymuje relacje głównie lub jedynie przez Internet.
Dochodzi do powtarzających się kłótni między nastolatkiem a innymi członkami rodziny, związane z nadużywaniem komputera/Internetu.
Coraz intensywniej przeżywa nieprzyjemne stany emocjonalne, takie jak rozdrażnienie, apatia, poczucie nudy, zobojętnianie, złość.
Korzysta z Internetu po kryjomu, bądź kłamie na temat czasu i/lub sposobu korzystania z sieci.
Wagaruje po to, aby grać online.
Nie odrabia prac domowych i opuszcza się w nauce, w związku z poświęcaniem czasu na gry online bądź inną aktywność w sieci.
Kradnie pieniądze, aby opłacać abonament, kupować akcesoria, nowe postaci, dostęp do nowych gier.
Nastolatek staje się agresywny, zwłaszcza w sytuacji gdy utrudnia mu się dostęp do komputera/Internetu.

Aby mówić o nadmiernym korzystaniu z Internetu nie trzeba identyfikować u nastolatka wszystkich powyższych objawów. Pojawienie się już części z nich powinno nas zaniepokoić i skłonić do podjęcia działań zmierzających do udzielenia młodej osobie pomocy.

Przyczyny i konsekwencje uzależnienia od Internetu:

Przyczyny nadużywania Internetu z reguły są złożone i zależne od indywidualnej sytuacji konkretnej osoby. Gdy nastolatek zatraca się w wirtualnym świecie, to prawdopodobnie znak, że ucieka przed problemami jakich doświadcza w życiu codziennym. Mogą to być problemy rodzinne, niepowodzenia szkolne, trudności w relacjach rówieśniczych, konflikty z rodzicami. Patologiczne korzystanie z Internetu jest formą niekonstruktywnego radzenia sobie ze stresem, unikania sytuacji trudnych, przytłaczających.

Ważne aby zwrócić uwagę, że z uzależnieniem od Internetu współwystępują pewne czynniki osobowościowe, a także szeroko pojęte problemy natury psychicznej. Najczęstsze z nich to:

Depresja – twoje dziecko zamyka się w sobie, jest bardziej drażliwe, bywa agresywne bądź autoagresywne. Zauważasz, że wycofuje się z wielu aktywności, które wcześniej sprawiały mu przyjemność, jest przygnębione i izoluje się od otoczenia.
Nieśmiałość i niskie kompetencje społeczne – nastolatek, który ma szczególne trudności w nawiązywaniu relacji rówieśniczych może być w większym stopniu narażony na problem uzależnienia od Internetu. Poczucie osamotnia, odrzucenia przez rówieśników, może popchnąć Twoje dziecko do szukania bliskich relacji w sieci.
Nadmierna wrażliwość – twoje dziecko silnie przeżywa niepowodzenia, bardzo emocjonalnie reaguje na trudne sytuacje i jest wrażliwe na krzywdę innych osób. Nadmierna wrażliwość w okresie dojrzewania może stać się dla młodej osoby męcząca, a czasem sprawia że utrudnia jej odnalezienie się w grupie rówieśników, co może stanowić czynnik ryzyka uzależnienia od Internetu.
Niskie poczucie własnej wartości – młode osoby w wieku dojrzewania są szczególnie wrażliwe na krytykę, a ich samoocena bywa bardzo niska. Czasem zaniżone poczucie własnej wartości nastolatka przekłada się na poważne trudności w zaakceptowaniu siebie, co wpływa na jego ogóle samopoczucie oraz relacje z innymi osobami. Zatracanie się w grach online, bądź internetowych kontaktach może dostarczać dziecku pozytywnych wzmocnień oraz poczucia osiągnięć oraz własnej sprawczości.
Zaburzenia lękowe i fobie ( w tym fobia szkolna oraz społeczna) – nastolatek cierpiący z powodu zaburzeń lękowych często wycofuje się z relacji rówieśniczych, zdarza się, że unika szkoły, a w czasie spędzanym w sieci poszukuje wytchnienia od codziennych problemów i napięć.
Inne uzależnienia, – z uzależnieniem od Internetu może również współwystępować eksperymentowanie, bądź nadużywanie przez nastolatka alkoholu, substancji psychoaktywnych bądź dopalaczy.

Wraz z objawami nadmiernego korzystania z sieci, pojawiać i nasilać mogą się również zachowania agresywne, poczucie osamotnienia i izolacji oraz myśli samobójcze. Z badań wynika też, że młodzi ludzie, którzy często wchodzą na strony mediów społecznościowych i długo tam przebywają, częściej cierpią na zaburzenia snu, które dotykowo pogłębiają problemy psychiczne.

Prawdą jest, że w wielu przypadkach nie da się określić czy dany problem jest źródłem czy konsekwencją patologicznego korzystania z Internet, czy też istniał wcześniej a uwydatnił się w związku z pojawieniem się kolejnej trudności. Jednak ważne jest, aby zrozumieć, że problem uzależnienia od Internetu jest na tyle złożony, że często wymaga specjalistycznej pomocy.

Jak zareagować ?

Jeśli zauważyłeś, że Twoje dziecko nadużywa Internetu, bądź niepokoi Cię sposób w jaki z niego korzysta, ważne jest abyś podjął zaplanowane, stanowcze i konsekwentne działania. Przede wszystkim porozmawiaj ze swoim dzieckiem i powiedz mu o tym co zauważyłeś i co Cię niepokoi. Pamiętaj przy tym, że samo ograniczenie dziecku dostępu do Internetu, czy zakaz używania komputera nie przyczyni się do rozwiązania jego trudności.

Spróbuj dowiedzieć się od dziecka jaka jest jego motywacja do korzystania z sieci, co robi podczas sesji w Internecie. Warto aby Wasza rozmowa odbyła się w spokojnej atmosferze, a nie zaraz po kłótni na temat korzystania z komputera. Powiedz dziecku o tym co czujesz – dobrze, aby usłyszało że się o nie troszczysz i martwisz, że zależy Ci na jego samopoczuciu i chcesz mu pomóc. Staraj się nie krytykować dziecka, lecz skoncentruj się na konkretnych zmianach i rozwiązaniach, jakie chciałbyś mu zaproponować.

Postaraj się ustalić z nastolatkiem harmonogram korzystania z urządzeń elektronicznych oraz wyznacz określony czas jaki może on spędzać w sieci. Możecie w tym celu ustalić wspólny kontrakt, który oprócz tych zasad, będzie określał również konsekwencje ich łamania. Aby Wasza umowa była skuteczna musisz być konsekwentny, a jednocześnie wspierać swoje dziecko w podejmowaniu wysiłku zmierzającego do zmiany jego sytuacji.

Pamiętaj, aby nie oczekiwać od dziecka, że całkowicie zrezygnuje z używania komputera, czy Internetu. Pomyślcie wspólnie o tym w jaki sposób mógłby to robić stopniowo. Upewnij się również, że poświęcasz swojemu dziecko właściwą ilość czasu, w którym możecie robić coś razem, rozmawiacie lub po prostu miło spędzacie czas.

Weź pod uwagę, że uzależnienie od Internetu z reguły ściśle związane jest w innymi problemami opisanymi powyżej. Obserwując swoje dziecko i rozmawiając z nim masz szansę dowiedzieć się z jakimi trudnościami jeszcze się zmaga. Często mierząc się z problemem nadmiernego korzystania z Internetu przez Twoje dziecko, będziesz musiał zmierzyć się również z innymi jego problemami – depresją, lękami, osamotnieniem, wrażliwością, czy niskim poczuciem własnej wartości.

Gdy sytuacja trwa już od dłuższego czasu, a dotychczasowe próby jej zmiany nie przyniosły oczekiwanych rezultatów możesz czuć się bezradny, a silne emocje i obawy o dziecko mogą utrudniać Ci zachowanie obiektywizmu. Często rodzice starając się wpłynąć na swoje dziecko reagują bardzo emocjonalnie, w domu dochodzi do poważnych kłótni, a relacja między nimi a dzieckiem znacznie się rozluźnia, co jeszcze bardziej może pogłębiać trudności.

Zastanów się czy jesteś w stanie sam wspierać dziecko i stawiać mu granice związane z używaniem Internetu. Jeśli czujesz się bezradny, nie widzisz efektów swoich starań, rozważ skorzystanie z pomocy specjalisty, który wesprze Ciebie, a także pomoże Twojemu dziecku w poradzeniu sobie z przeżywanym problemami.

Psychoterapia – kiedy i dlaczego jest konieczna?

Problem uzależnienia od Internetu często wymaga pomocy ze strony specjalisty. W jego rozwiązaniu często nie wystarczy bowiem koncentracja jedynie na zachowaniu dziecka jakim jest patologiczne używanie Internetu, ale konieczne jest zarówno zdiagnozowanie, jak i objęcie terapią problemów współwystępujących. Nieraz okazuje się, że w celu skutecznego wspierania dziecka konieczna jest również modyfikacja dotychczasowych metod wychowawczych stosowanych przez rodziców, a także wzmacnianie relacji między nimi, a ich dzieckiem. W osiąganiu takich zmian pomocna i skuteczna jest psychoterapia.

Jakie korzyści psychoterapia przyniesie Twojemu dziecku i Tobie?

Celem psychoterapii jest przede wszystkim osiągnięcie zmiany, dzięki której poprawi się samopoczucie nastolatka, jego satysfakcja z życia i stosunek do samego siebie. Efektem psychoterapii będzie nie tylko ograniczenie czasu spędzanego w sieci, czy poprawa jego jakości, ale też zmiana sposobów radzenia sobie z trudnościami na inne, bardziej konstruktywne. Cele terapii mogą być różne i zależne między innymi od tego jakie problemy nastolatka współwystępują z nadmiernym korzystaniem z Internetu. Wobec tego efektem psychoterapii może być również wzmocnienie poczucia własnej wartości, poprawa relacji z rówieśnikami, efektywniejsze radzenie sobie z przeżywaniem trudnych emocji, wzmocnienie więzi z rodzicami, wzmocnienie poczucia własnej sprawczości, a także inne określone przez nastolatka, wspólnie z psychoterapeutą i przy wsparciu rodziców.

Dzięki konsultacjom ze specjalistą, rodzicom często łatwiej jest zrozumieć problemy i uczucia jakie przeżywa ich dziecko, a dzięki temu mogą też skuteczniej je wspierać. Rodzice mogą nauczyć się jak rozpoznawać, że ich dziecko przeżywa pewne trudności oraz jak wtedy reagować, aby z jednej strony pomagać mu sobie z nimi radzić, z drugiej natomiast wzmacniać łączącą ich z dzieckiem więź. Spotkania z terapeutą pomagają rodzicom wprowadzić pewne zmiany w codziennym funkcjonowaniu rodziny, uczą jak spędzać czas z nastoletnim dzieckiem, w jaki sposób dawać mu coraz większą swobodę przy jednoczesnym stawianiu granic i dbaniu o jego bezpieczeństwo. Współpraca rodziców z terapeutą dziecka jest kluczowa dla osiągnięcia pożądanej zmiany.

Marta Tryniecka – pedagog szkolny

„Fonoholizm” – uzależnienie od telefonu: jak chronić przed nim dziecko?

Niepokój, poczucie straty, frustracja – takie objawy cechują młodych ludzi, zanadto przywiązanych do telefonu komórkowego. Zjawisko to przybiera niepokojące rozmiary. W przeciętnej szkole ciężko znaleźć ucznia, który przynajmniej kilka razy w ciągu dnia nie pochylałby się nad ekranem smartfona. Ci najbardziej przywiązani do komórek odbierają i wysyłają SMS-y nawet w ciągu lekcji, a wieczorem zasypiają z komórką w ręku. Ofiarami uzależnienia coraz częściej stają małe dzieci.

Nastolatki traktują telefony przede wszystkim jako narzędzie kontaktu ze znajomymi za pomocą mediów społecznościowych, chętnie też korzystają z gier i aplikacji mobilnych, traktując komórki jako narzędzie spędzania wolnego czasu. Coraz częściej jednak uzależnienie od telefonu odbija się na ocenach, kontaktach z rówieśnikami. Z raportu „Młodzież a telefony komórkowe” opublikowanego przez TNS OBOP wynika, że już co trzeci nastolatek nie wyobraża sobie dnia bez telefonu, a jego brak powoduje niepokój. To alarmujące dane, które skłaniają do bliższego przyjrzenia się zjawisku fonoholizmu i znalezienia metod pozwalających rodzicom na jego zapobieganie. Kluczowa jest obserwacja dziecka i zwrócenie uwagi na czas, jaki poświęca na korzystanie z telefonu. Rodzic może za pomocą specjalnych aplikacji monitorować czas i aktywność dziecka, sprawdzać, czy telefon pochłania uwagę nastolatka również podczas zajęć lekcyjnych. Aplikacje umożliwiają również sprawdzenie, co dziecko w tym czasie robiło – czy jego uwagę pochłaniało buszowanie w sieci, granie, czy wymiana wiadomości. Programy tego typu mogą okazać się pomocne, gdy nastolatek nawiązuje nieodpowiednie znajomości lub przegląda w sieci nieprzeznaczone dla niego treści. Ich instalacja jest wyjątkowo prosta, a same są niemożliwe do wykrycia w czasie codziennego użytkowania telefonu. Wszystkie niezbędne informacje przekazywane są na adres e-mail ustalony przez rodzica. Oprogramowanie znane pod nazwą SpPhone pozwala nawet na lokalizację telefonu. Wystarczy odpowiednia komenda SMS, by zaraz potem dowiedzieć się, gdzie przebywa dziecko lub zlokalizować telefon, jeśli ten przypadkowo zostanie zgubiony.

Marta Tryniecka – pedagog szkolny

NAUKA Z DZIECKIEM W DOMU

kilka wskazówek na trudny czas koronawirusa i po (a to już bardzo niedługo)

Zachowuj względnie stałą porę na czynności związane z nauką –warto, żeby była to pora dnia, gdy dziecko jest „przytomne” –szybko rozumie i kojarzy. Nie dla wszystkich dzieci są to godziny wczesnoporanne.
Nie siedź przy dziecku cały czas. Wytłumacz, wskaż co ma przeczytać, zapytaj co zrozumiało i zapamiętało i zostaw do samodzielnej realizacji. Kontroluj i motywuj w miarę potrzeb, ale nie cały czas (im mniej, tym lepiej)
Nie przedłużaj, gdy praca idzie dobrze (a, skoro tak dobrze Ci idzie, to zrobimy jeszcze jedno zadanie…).
Odróżniaj błąd (trzeba poprawić) od niedoskonałości (warto zaakceptować).
Unikaj wskazywania błędów „palcem”, wdrażaj dziecko do analizowania własnej pracy (to wskazanie jest zależne od stopnia trudności zadania).
Zanim coś zaczniesz tłumaczyć, zajrzyj do podręcznika z przedmiotu (na ogół tematy, w tym szczególnie z matematyki są wyjaśnione); jeśli jest trudność –poszukaj tematu na youtubie. Koniecznie zwracaj uwagę na ilustracje do tematów i do zadań. Często zilustrowanie zadania pomaga dziecku je wykonać. Czasem warto samemu narysować dziecku prosty rysunek lub schemat do zadania.
Jeśli „kompletnie nie idzie” –na dziś zaniechaj. Jutro spróbujesz znowu. Chwilowy brak umiejętności to nie dziura w głowie.
Jeśli tłumaczysz matematykę, to zasady wyjaśniaj na małych wartościach liczbowych, nie operuj tysiącami ani setkami.
Nie okazuj zniecierpliwienia. Pomyśl, że podczas tej pracy jesteś „maszyną do tłumaczenia”.
Wskazuj techniki rozwiązywania zadania, ale pozwalaj dziecku na zastosowanie własnych technik pracy, jeśli prowadzą do tego samego celu. Obserwuj jak Twoje dziecko pomaga sobie w zapamiętywaniu i rozumieniu –i chwal za zaradność.
Żeby się uczyć nie trzeba nieruchomo siedzieć w miejscu –niektórzy łatwiej się uczą, gdy mogą się trochę poruszać (kiwanie się i kręcenie na krześle, chodzenie po pokoju, miętolenie kartki lub obgryzanie ołówka … ).
Dziecku uczyć się nie chce? Hm, a zapytam tak: a przed „wirusem”mu się chciało? A co widzi u rodziców, gdy im -Rodzicom -się czegoś nie chce? A co robi tata imama, gdy dziecku się nie chce wyprowadzić psa albo włożyć skarpet do szafy? Czy przypadkiem sami nie idą i nie wkładają tych skarpet ?Warto uwzględnić, że „chceniesię” podlega treningowi i nawet skuteczniej się kształtuje w toku zajęć i obowiązków domowych.

Powodzenia

Marta Tryniecka – pedagog szkolny

Jak sobie radzić, gdy szkoła jest zamknięta?

Wszystkim nam przyszło się mierzyć z niecodzienną i niełatwą sytuacją. Nagła i szybka ale również rozsądna decyzja o zamknięciu szkół spowodowała, że musimy realizować większość zadań w domu.

Część rodziców zaczęła wywiązywać się ze swoich obowiązków zawodowych, nie wychodząc z domu, pracując zdalnie. Natomiast Wy Drodzy Uczniowie zostaliście zobligowani do podejmowania trudu edukacyjnego w zaciszu domowym, bez szkolnego dzwonka i kolegów w tle. Dla wszystkich jest to nowe doświadczenie, zatem ważne byście spróbowali nauczyć się nowej rzeczywistości niosącej za sobą prawdopodobnie liczne frustracje i niepokoje.

Nie dajmy się!

Ponieważ człowiek to istota społeczna, wyobrażam sobie jak trudno wielu osobom będzie znieść ograniczenia płynące z obecnej sytuacji. Myślę tu zarówno o ograniczeniach przestrzennych, terytorialnych jak i tych związanych z brakiem możliwości kontaktowania się bezpośrednio ze sobą. Dochodzi do tego silny niepokój i lęk o zdrowie nasze i naszych bliskich, a także o najbliższą przyszłość. Strach natomiast uruchamia hormony stresu, które powodują, że stajemy się słabsi, mniej odporni. A przecież w obecnym czasie nasza odporność jest szalenie ważna! Bardzo istotną kwestią będzie zatem dbałość o samopoczucie i dobry humor, tak by dobra kondycja psychofizyczna pozwoliła nam doczekać dobrego czasu. Dlatego postarajcie się nie myśleć o tym, co najgorszego mogłoby się wydarzyć. Ważne, by odwracać wówczas swoją uwagę od takich myśli i przekierować ją na inne tematy lub czynności. Lęk karmi się poczuciem niemocy. Dobrym pomysłem jest zaangażować się w pomoc swoim najbliższym. Koncentracja na pomocy wprawia nas w poczucie sprawstwa, tym samym podnosząc naszą odporność organizmu.

Plan – zawsze ważny

Ważne także jest to, by zapanować nad własnym czasem, by nie przelatywał przez palce. To nie jest czas odpoczynku, ferie niestety już za nami. O zaległości w nauce bardzo łatwo, a nadrabianie materiału nieść będzie za sobą stres, czasem nawet nieporozumienia rodzinne. Dlatego, Drodzy Uczniowie, przed Wami wyzwanie zorganizowania sobie planu dnia w taki sposób, by uwzględniał zarówno realizację zadań edukacyjnych, jak i tych domowych, a także relaks i wolny czas miło spędzony z rodziną. Należy zachować dobowy rytm dnia, unikajcie spania w dzień. Tak jak wstawiliście do szkoły rano, by zdążyć na lekcje, spróbujcie realizować i teraz zadania w podobny sposób. Stałe pory posiłków, zaplanowane czynności, pozwolą zachować rytm dnia.

Czas dla siebie i rodziny

Warto uwzględniać też czas tylko w pojedynkę. Funkcjonowanie rodzinny w niewielkich przestrzeniach, cały czas ze sobą, może prowadzić do kłótni, nieporozumień czy po prostu, zwykłego zmęczenia. Natomiast zadbanie o chwile tylko dla siebie, wpłynie na wytonowanie swoich emocji, po to by potem zorganizować sobie czas razem z rodziną, np. grając w gry planszowe, wspólnie gotując czy oglądając filmy.

Rodzice! Ważne zadanie do spełnienia

Drodzy Rodzice w tym całym procesie uczenia się wspólnie nowych zasad, jesteście bardzo ważni, jako osoby, w których dzieci powinny czuć wsparcie. Jest to również o tyle istotne, że One są dobrymi obserwatorami otoczenia i kiedy widzą Wasz niepokój, wówczas mogą go przejmować i same czuć się zalęknione. Myślę zatem Drodzy Państwo, że Wasze samopoczucie jest bardzo ważne, bo wszyscy wzajemnie na siebie oddziałujecie. Zwróćcie uwagę – kogo w samolotach w pierwszej kolejności ratujemy mając do wyboru dorosłego lub dziecko? Najpierw ma za zadanie ratować się dorosły, po to by mieć szansę na uratowanie dziecka. Zadaniem dorosłego jest przewidywać, co robić i jak ratować. Zadbajcie o siebie, o swoją odporność psychofizyczną. Pamiętajcie, Drodzy Państwo, o sobie jako o osobach, z którymi Wasze dzieci będą miały w tej chwili prawdopodobnie jedyny kontakt.

Poważna rozmowa

Pamiętajmy również, że dzieci lubią przewidywalność, określony rytm, czują się wówczas bezpieczniej. Gdy ich plan dnia jest zaburzony wówczas mogą czuć się przygnębione, zdezorientowane, sfrustrowane. Potrzebna jest zatem rzeczowa rozmowa, o tym, co dzieci czeka przez najbliższe dwa tygodnie albo dłużej. Jeśli jeszcze nie porozmawialiście o tym, co wokół Was się dzieje, to zróbcie to jak najszybciej, tłumacząc otaczające nas zjawisko.

Motywacja i selekcja

Ważnym elementem będzie również motywowanie dzieci do tego, by realizowały materiał przekazywany przez nauczycieli. Tak by nie powstawały zaległości, trudne później do nadrobienia. Warto pamiętać, że rano po śniadaniu jesteśmy najbardziej wypoczęci, więc praca umysłowa w tym czasie może być bardzo owocna. Kiedy do nauczenia jest dużo treści, warto wówczas zacząć od tego, co sprawia najwięcej trudności – bowiem poświęcamy takiemu zadaniu najwięcej swojej energii. Jeśli wykonamy na początku swojej pracy zadania najprostsze, wówczas nasza energia może być zbyt szybko spożytkowana i zabraknie jej na realizację zadań trudniejszych.

Pamiętaj o przestrzeni do nauki

Warto również pamiętać o tym, by zorganizować odpowiednią przestrzeń do nauki, tak by wokół nie znajdowało się zbyt dużo dystraktorów („przeszkadzaczy”). Zatem niech biurko będzie prawie puste, zawiera tylko niezbędne przedmioty. Zadbanie o swoje potrzeby fizjologiczne jest również priorytetowe. Nikt kto jest głodny, spragniony, zmęczony czy niewyspany nie będzie w stanie skoncentrować się na zadaniu. Należy pamiętać również o przerwach w trakcie nauki, które w szkole mają przecież miejsce.

Czas aktywności

Planując aktywności warto pamiętać, że w zależności od wieku dzieci są w stanie skupić się na jednej rzeczy tylko przez określony czas. Trzy – czterolatki będą bawić się jedną zabawką około 10 do 15 minut. Pięcio- i sześciolatki nieco dłużej utrzymują uwagę na danym przedmiocie, nawet do 40 minut, gdy są bardzo czymś zainteresowane, zazwyczaj jednak może trwać to około 20 minut. Uczniowie klas 1-3, gdy wciągną się w jakiś temat lub zabawę, są w stanie pracować ponad 45 minut. Po tym czasie potrzebują przerwy przed nową aktywnością. Starsi uczniowie są w stanie koncentrować się przez godzinę. Po tym potrzebują przerwy przed nową aktywnością.

Wykorzystać ten czas

Prawdopodobnie przez najbliższe dwa tygodnie dzieci spędzą trochę więcej czasu przed telewizorem, niż zwykle powinny. Wszyscy będziemy mieli szansę na nadrobienie jakiś własnych zaległości, lektura szkolna, film, książka, sprzątanie. Korzystajmy z tej sytuacji i bierzmy z niej co najlepsze. Przede wszystkim to, że jesteście jako rodzina razem. Wsparcie daje szansę na konstruktywny sposób spędzania wspólnych chwil. Obecne czasy to natłok obowiązków, pęd, brakuje chwil, w których się zatrzymujemy, by pobyć ze sobą w bliskości emocjonalnej. Wykorzystajmy TO.

Marta Tryniecka – pedagog szkolny

100 pomysłów na zabawy

DRODZY RODZICE OTO CO MOŻEMY ROBIĆ Z DZIEĆMI W DOMU

Zachęcam wszystkich kreatywnych rodziców. Materiał TUTAJ.

Marta Tryniecka – pedagog szkolny

Dla rodziców najmłodszych dzieci

Polecam Państwu bajeczkę dla dzieci przedszkolnych pt. „Jeżyk Bartek zostaje w domu” Zachęcam Państwa do odczytania bajki wraz z dzieckiem, pokolorowania ilustracji. Warto też zapytać dziecko o to, jak ono czuje się w związku z koniecznością pozostania w domu. https://dziecieca…Bartek.pdf

Pozdrawiam Marta Tryniecka – pedagog szkolny

Filmik który warto obejrzeć

Starszych i młodszych zapraszam do obejrzenia filmiku:

https://www.facebook.com/studiodinksy/videos/2839872769442480/

Pedagog szkolny Marta Tryniecka

Szanowni Państwo
Ze względu na zawieszenie zajęć w szkole, zgodnie z zaleceniem MEN, pragnę podzielić się sugestiami dotyczącymi nauki młodzieży w domu.

Jak zorganizować młodzieży warunki do nauki w domu.

1. Wspierać młodzież w utrzymaniu „szkolnego” trybu dnia, czyli wstawania o tej samej porze i nauki w godzinach odbywania zajęć w szkole.
2. W miarę możliwości zapewnić miejsce do nauki sprzyjające skupieniu i efektywnej pracy.
3. Zachęcać młodzież do higienicznego trybu nauki (poranna higiena, śniadanie, krótkie przerwy w czasie nauki, najlepiej ruchowe).
4. Ograniczać czynniki zakłócające naukę, np. korzystanie przez młodzież z różnych form rozrywki w czasie przerw w nauce (gry, You Tube, portale), nie obciążać młodzieży w czasie przeznaczonym na naukę innymi obowiązkami.

Jak motywować i wspierać młodzież do systematycznego uczenia się poza szkołą.

1. Okazywać zainteresowanie nauką swoich dzieci, ich sukcesami i trudnościami.
2. Chwalić swoje dzieci za wytrwałość i systematyczność.
3. Uświadamiać uczniom wartość i znaczenie odbywania nauki w domu dla ich wiedzy i umiejętności.

Jak zadbać o bezpieczeństwo w sieci.

1. Monitorować cel i czas korzystania przez młodzież z sieci internetowej.
2. Zachęcać do odpowiedzialnego, bezpiecznego i zgodnego z prawem korzystania z Internetu.

Jeżeli będziecie Państwo potrzebowali pomocy, informacji, wsparcia w związku ze zdalnym nauczaniem lub sprawami wychowawczymi, prosimy o kontakt telefoniczny, mailowy. Udzielimy ich w miarę możliwości.

Marta Tryniecka – pedagog szkolny